تاثیر زوج درمانی مثبت‌نگر بر شادکامی زناشویی، صمیمت زناشویی و اضطراب اجتماعی زوجین متقاضی طلاق

هدف این پژوهش تعیین تاثیر زوج درمانی مثبت‌نگر بر شادکامی زناشویی، صمیمیت زناشویی و اضطراب اجتماعی زوجین متقاضی طلاق بود. روش مطالعه حاضر نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش زوجین متقاضی طلاق مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره شهر ورامین در فصل تابستان سال 1398 بودند که تعداد 30 زوج با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و با روش تصادفی در دو گروه مساوی (هر گروه 15 زوج) جایگزین شدند. گروه آزمایش 12 جلسه 90 دقیقه‌ای زوج درمانی مثبت‌نگر دریافت و گروه کنترل آموزشی ندید. ابزارهای پژوهش، پرسشنامه‌های شادکامی زناشویی (آزرین و همکاران، 1973)، صمیمت زناشویی (والکر و تامپسون، 1983) و اضطراب اجتماعی (کانور و همکاران، 2000) بودند. داده‌ها با روش تحلیل کوواریانس تک‌متغیری در نرم‌افزار SPSS نسخه 24 تحلیل شدند. یافته‌ها نشان داد که گروه‌های آزمایش و کنترل در مرحله پیش‌آزمون از نظر متغیرهای شادکامی زناشویی، صمیمیت زناشویی و اضطراب اجتماعی تفاوت معناداری نداشتند (05/0P>)، اما در مرحله پس‌آزمون از نظر هر سه متغیر تفاوت معناداری داشتند. به عبارت دیگر، زوج درمانی مثبت‌نگر باعث افزایش شادکامی زناشویی و صمیمیت زناشویی و کاهش اضطراب اجتماعی زوجین متقاضی طلاق شد (05/0P<). با توجه به تاثیر روش زوج درمانی مثبت‌نگر در بهبود ویژگی‌ها، استفاده از آن توسط روانشناسان و درمانگران خانواده برای بهبود ویژگی‌های شادکامی زناشویی، صمیمیت زناشویی و اضطراب اجتماعی زوجین متقاضی طلاق ضروری است.